EIHERASKA

        Josu Jimenez Maia , 2022

Hala zeritzon baserri zaharrean

kafea ehotzeko trepetari,

errota txikiari,

amonak gaztetan izandako

Amikuzeko senargaiarengandik

jasotako onura bakarra.

Izan ere, berrogeita hamar urte igarota ere

artean arranguraz mintzatzen zen amona

erdi-zuberotar erdi-baxenafar zen Piarres horretaz,

edo, amonaren hitzekin esanda,

“nobio frantses horretaz”.

Baserriko sukaldean,

beheko suaren gaineko arasa txikian

hor zetzan eiheraska

harik eta ahaide urrun baten

—amaren kusi baten—

bisita egunera arte.

          Sukaldera sartu eta

eiheraska begiz jota,

amaren kusia

ausarki mintzo zen

eiharaska txikiaren ederraz.

          Kasualitateak zer diren,

harrezkeroztik eiharaska

desagertu egin zen.

Irudikatzen dut amaren kusia

urteak eta urteak iraganda

zaharreriaz jota,

jadanik gauza ez dela,

ez inor ezagutzeko

ez ezer izendatzeko

ez ahaide urrun-hurbilak,

ez etxeko gauza arruntak

burua joana eta

garuna zaharreriak jana

buruko oroitzapen

eta izen oro

hauts bihurtua,

ehotua.

© Josu Jimenez Maia