BIHOTZA

        Federiko Krutwig , 1949

Munduak gezurra diotsu, bihotza.

Gezur-gezurra bere argi indartsuez,

Nigarretan mina inork ere aditzen

                                  Ez duela derakus.

Dadukazun mina isilik negar zazu,

Munduak balekus handitu luke-ta,

Nihork ere laguntzen ez deraukola

                                  Nihori ezer ere ez.

Zure nahigabea gorde zazu zutzat.

Beti isilik zagoz, isilik, isilik!

Kendu zazu begietatik nigarra

                                    Nihork ez beza ikusi.

Nahigabean zaro dadukazun minak

Nigarrei balerie, balerakuski

Ezkutu tokirat ihes egin zazu,

                                Bakarrik nigar eizu.

Zoriak zuzaz barre egin nai baleza

Eragotz ezazu, gure penak hilten

Barneko minaz, ezpainetan barrea

                                  Ipinten bageneki.

Eziezozu erran zuk mina inori.

Isilik zagoz, egon ahal bazintez,

Isilik gorde ezazu zure arimaren

                                  Arimaren barnean.

Barre egizu, nigar eiten duzun hori!

Bai ta penak bizirik triskatzen ere!

Barre egin ezazu, zerorren barrea

                              Hilen nigarra da-ta.

Biztu gaitun biziaren sukar hori,

Eraman begaitza zu zarean nahiak,

Laindoko Lege sor hori, zatorzkigu,

                              Gugan izan zaitezen!

Olinpotar hoik, ez zituztet gurtzen nik,

Iraunkorrak zuek ere zerate-ta,

Ziurki Ezerezerat zoazte ta,

                                Ezer ez zerate-ta.

© Federiko Krutwig