MERETRIZ HILA

        Juan Mari Lekuona , 1966

Ile horiko eme oparo:

gure gurariz hilik hago.

Hilotza:

ostu dinagu bihotza!

Ikusi haugu biluts-bilutsean,

larru lotsean,

eme giroko bipil hutsean.

Gaur gorputz datzan,

mila begien izormen latzan,

nahi iastakorrak duen baratzan...

Ederra hintzen

eta ezin ezkuta;

jarri beharra denen eskuta.

Hire ez hintzen; ez hintzen jabe.

Ezin gelditu eskaini gabe

orori.

Denen sareetan behar erori!

Diru truke

baliosa hintzena merke.

Sabel beteak galtzen din lotsa.

Diruak harri-bihur bihotza.

Maite-eza den odolustu hauen

labana zorrotza.

Ederrak hau din hamarren:

ororentzat izan aurren,

hiretzako hurren,

gain eta barren.

Gogaikarria sentitu den nazka.

Ezin inola estura hau aska.

Ezin iritsi:

Enpo albokan gozamen gutxi.

Hil-zorian guk jarri haugu

mila loxintxa, mila balaku.

Nazkatu haiz eta

kendu dun bizia.

Pastilak irentsi, ahaztu guztia.

Erabaki dun hire auzia...

Hartu dun betiko egun luzia!

Eme oparo:

guk eraginda hilik hago.

Meretriz opari triste.

Ez hintzen haurdun;

guztiekiko bidean jardun...

Egigun barka.

Nire bihotza dun deiadarka.

Meretriz hila:

Hiretzat dinat otoitz isila:

—«Betoz zeruko birjinen sailak

gaur hire bila!».

© Juan Mari Lekuona