OINAZEA

        Juan Ramon Makuso , 2004

Oinazea,

nire hezurren orrazea.

Lurra ez da hezea.

Zelaiaren umelak

nire bihotzeko ezti errea

lasaitzen du.

Begiratu eta nozitu.

Zipriztindu, egiten du

sabelean ostatu ezin harturik dabilen janariak.

Zurean, zurekin, elkarrekin eta inorekin

izan gabe, zorion izateko beta nahi dut.

Izanda, ez zinateke izango

nire kide

ez eta solaskide.

Ahaide, bidaide,

haizeak urratzen zaitu

nire albotik inguratzen zaren bakoitzean,

artean gurea ez zarelako.

Bitartean gauaren morrontzaz jabeturik

besoek luzatzen didate beraien beroa

zu aldenduz.

Noiz arte? Lekurik ez zuretzat,

biok elkartu eta heldu bitartean.

© Juan Ramon Makuso