ARRANTZALEA

        Bitoriano Iraola , 1902

 

 

Nere ume, ume zoragarriya,

jatxi zaite itsas bazterrera,

biyotz bigun eriyen kantatxoak

ixiltasun ontan entzutera.

 

Bateltxoan biyak eseri eta

naitasunez bakar-bakarrean,

nere antsi amoriyoz beteak

sartutzeko zure biyotzean.

 

Gau illunak zerua estaltzen du,

itsasoak ez dauka mugirik,

aize bigun epelak soseguan,

dana dago, dana zori-ongiz.

 

Itsasora irteten naizenean

goizean goiz nere bateltxoan,

beti zaitut imajiña bezela

eramaten gordia kolkoan.

 

Biyak joango gera goizaldi batez

bogatuaz itsas barrenera,

aize ariñ gozotsuen soñuan

naitasunen penak kantatzera.

 

Zuretzako arrapatuko ditut

milla arrai polit politenak,

gero aiek oartu ondorean

zutzaz dira gustatuko denak.

 

Jakiñ zazun amoriyua nola

senti detan biyotz xamurrean,

eskeñiko dizut juramentua

itsas eder urdiñ zabalean.

 

Bateltxoan joango gera urruti

baga kiskur urdiñak pasiaz,

altxatzen dan afar arro zuriya

agurtu ta atzian lajiaz.

 

Ur aundiyak etzaitu izutuko,

ez eta're aize indartsuak;

ikustean zure begi zabalak

biurtuko dira gozotsuak.

 

Erregintzat otsandetuko zaitu

ugumarrak kantu eztitsuan,

itsastarrak zerura goitituaz

zorionez pozezko ojuan.

 

Atozkit, ai!, atozkit batelera,

atoz, arren, atoz bereala;

illargiya dizdiatzen ari da

illun zeguen itsaso zabala.

 

Aize bigun onak bultzatzen ditu

bagatxoak nere batelera;

atoz laister, ume zoragarriya,

biyotz ill au konsolatutzera!

 

© Bitoriano Iraola