TOXA

        Michel Elizanburu , XIX. mendea

 

 

Bi persu ditut kantaturen,

Zuer plazer egiteko,

Ene sakelako toxaren

Zer guzia kondatzeko.

 

Aspaldi du hasi nintzela,

Ez dakit nola, pipatzen,

Toxa ho'i erosi nuela:

Ongi baitzaut baliatzen.

 

Lehenik batto izan nuen,

Pittika larruz egina;

Gero bigarrena izan zen

Larru satorño batena.

 

Bainan larru ahuinarena

Deusik ez da guretako!

Zer da ere satorrarena,

Egungo Jaunttoendako?

 

Beraz orai, toxa, perlekin

Zetaz dut, bai, zeta finez,

Garnidura eder batekin,

Betea tabako onez.

 

Nahi duena dabilala

Urre, zilar botoinekin...

Ni, gau eta egun nabila...

Ene toxañoarekin.

 

Muntra bat bere xenarekin

Eder zaiote orori;

Bainan toxa tabakoarekin

Baliosago zaut niri.

 

Arratsetan oherakoan,

Toxañoa bete-beterik,

Bai, burukitaren azpian

Pulliki ezartzen dut nik.

 

Ez badezaket egin lorik,

Toxa dut hartzen eskura,

Eta naiz, pipatoa pizturik,

Entseatzen lokartzera.

 

Behin, norbait kexaraztera

Baldin heldu bazaut niri,

Toxa idok... adio kolera!

Egiten dazkot bi irri.

 

Hitz batez zuer errateko,

Ez naite bizi, hau gabe!

Iduri du dela, betiko,

Ene zortearen jabe!

 

© Michel Elizanburu