TRAPU ZAHARRAK

        Iban Izagirre , 2008

Trapu zaharra da

eta ez du astindu behar,

kizkurtuta dago,

arrazoiren ezkuturen bategatik

zokoan biluzik.

Lasai dago lo plantan

beraz ez dezagun astindu

ez gaitzan zipriztindu.

Gorde ditzagun gure trapuak

geure sestoetan,

inor iritsi ezin den

leku segururen batean.

Babes ditzagun tentuz

hautsik harrotu gabe

badakigulako,

bizitzaren parte izanik ere,

ezin direla agerian utzi.

Geureak ukitu nahi ez baditugu ere

trapu arrotzak erraz jipoitzen ditugu,

fantasia ilunez

egia nahita desitxuratuz.

Mingain beltzez pozoindu ditugu

besteen kontuak geuretzat hartuz,

eskuartean nahastu ditugu

gizagaixoen zatarrak,

ikusi ezinaz milaka oihal kakazteko.

Baina kontuz,

denok ditugu geure iizatean

agerira atera nahi ez ditugun

trapu zaharrak.

Batzuk badaezpada ere

gauetan besarkatuko dituzte

bakardadearen babesean

maitekiro laztanduz,

otoi eginez,

zerbaiti erregutuz,

ez daitezela ur azalera atera

hainbeste zikin darien

trapu madarikatuak.

© Iban Izagirre