HOTZEZ

        Jean Baptiste Constantin , 1910

Barda jatzarri zen iparreko airia

egun goizanko hark eman izotz xuria.

Soinekoaren lepoa ezarririk xuti

igailer eginez ahalaz so guti

eskiak barnarik galtzen sakoletan

norabait nindoan zortzi orenetan.

Batu dut bidean, nor ez dut erranen

ez aburupenik inori emanen.

Larria eder du, orano da gazte

gizona lizate ez balitz emazte.

Igaraiten nintzan, ta haren begiek

zerbait erran die, bat-batetan biek.

Bena, beiniz beti ni berant ohartu

begien solasa ez zait ontsa sartu.

Benturaz so hura amodiozko zen

(amodio garbiaz hemen niz mintzatzen)

Uste gabetarik hori hala balitz

heleraz niroke esker mila anitz.

Bena aitortzen dut nik hemen garbiki

ez dakit xuxen zer ote den ibilki

emaztetto haren kolko barnunian

ala den amodio, ala den ifernian

bizi diren botagorrien ametsa:

Suhalama gaitza, suhalam' opetsa.

Zernahi izanik, ez zio gaitzituko

izotzaren legez, bat bestea uduriko

ginandiala atzo, anderea eta ni.

Ez du erran beharrik ez bai, ez nenni:

Sudur-begiak zutian eneak bezalatsu

lehena izerdi, besteak nigartsu.

© Jean Baptiste Constantin