TRISTEZIAREN TEORIA

        Felipe Juaristi , 1986

Pisua da arbolen loa,

idien ildoa sakona den bezala.

Isilpeko lapurra, guraizez horniturik

arintzen diot loa,

mozten dut anemona bat

eta nire poltsikoak ametsez aberasten dira.

Dardarez dira ezkien sustraiak,

eta gaua irekitzen da

heroi bentzituen zainak bezala.

Zuria da parkeetako bakardadea.

Hiriaren denda ostean

desioen estraperloa,

pasioen sal-erosketa eta

adur gutxiko deabruak

erabilitako arimaren bat errentan.

Nire bihotza ilargi-olatuetan

bertan behera utzitako eguzki-lorea da,

elurraren parean.

Hiriak ateak irekitzen ditu

eta bere laberintoetan melankolia zabaltzen da,

smog-lainoa balitz bezala.

Zumezko otarretan itxita dago isiltasuna.

Nire gorputza?

Zure bularretako lilien artean aurkitu nahi nuke.

Zure begien zukunean.

Loretu, zure haranean.

© Felipe Juaristi