TERNUA NIRE BARRUAN,
BADATOR NEGU LUZEENA

        Martxel Mariskal , 2017

 

 

                        1

Existitzen ez diren zure eskuek

nire kopetara jositako ametsak

negu gordineko isiltasunean gauez

itsaso jelatuaren ertzetik pausoka.

 

Zuk oso gora hegan egin zenuen egunsentian

nik izartegia zeharkatu nuen biluzik

orain animalia lurtarrak besterik ez gara

sabel zurbilak izotz-hondarrean biraka.

 

 

                     2

Ternuan bada urrutiko bazter bat

Flat Island parajearen inguruan

hilobi multzo txiki bat duena

itsasoaren ertz-ertzean

izenik gabeko bi gurutze apurturekin:

Baby Girl eta Baby Boy

eskuz idatzita, besterik ez.

 

    Lurmuturrak eta biziaren loturak

    ezabatzen ditu han elurrak.

    Esadazu: agure bat,

    zakur bat edo mutiko bat

    mugiezina den txalupa batean,

    zer izan liteke gauzarik txikiena

    eremu zabal epiko honetan?

    Dena da hain egiazkoa eta arraroa

    Ternuari buruz eta zuri buruz

    pentsatzen jartzen naizenean.

    Ternuako mendebal izoztua

    otsailaren gordinenean.

 

        Baby Girl eta Baby Boy

        itsasertzeko gurutze apurtuetan.

        Ozeano zuria, lur zuria,

        heriotza zuria, bizitza zuria.

        Agure bat, zakur bat, edo mutiko bat

        mugiezina den txalupa batean

        hodeiertz infinituaren kontra.

        Itsasoa lurra da, lurra ozeanoa da,

        eta giza arrainak gara gu:

        nortasuna, gogoa, izatea,

        denboraren gisa urtzen ari den bitartean

        bere jatorrira bueltatzeko.

 

 

                       3

Aeroplanoek nola hegan egiten duten

begiratzen geratu naiz:

memoria oihal-pusken antza dute,

airean zuhaitz meharren tankera,

oinik gabeko eskeleto zurbilak dirudite

esku indiarrek egindako

larruzko oinetakoekin

amets egiten dutenak.

 

    Baliteke ni neu bakarrik izatea

    hotz izugarri hau sentitzen ari dena.

    Nire buruaren imintziozko

    interpretatze bitxi batean sartuta nago,

    kontu tristea dudarik gabe;

    nonbait ahaztuta laga nuen

    eremu zabala arnasteko premian nago.

    Nolanahi dela, orain, hemen, lurpean

    ehortzitako izakiak dira garaileak...

 

 

                       4

Urrutiko zure esku ñimiñoek

nire kopetara jositako ametsak

asmoak galduta dituen hiri batean.

 

Oraindik aurkitu beharreko amesgaizto berriak

banaketa akatsen pilaketa, arrunta,

oraintxe bertan asko axola duenik ez dirudiena

telebistako harpetarrek

euren istorioak kontatuko baitituzte, ziur,

eta neoizko argiek mozorroen gainean

flotatuko dute ohiko modu soraioan.

 

Nik ordea

bizirik mantentzen dut

nire urrezko desioa

ez bainaiz, oraindik ez,

nire siluetaren silueta bihurtu;

itsasertzean zehar nabilela

nire pausoak nire eskuei dagozkie.

 

Hegan diren aeroplanoak eta

Ternua nire barruan,

hegan diren aeroplanoak eta

Ternua nire barruan.

 

    Agure bat, zakur bat edo mutiko bat

    mugiezina den txalupa batean.

    Esadazu: nor naiz?

    Badator negu luzeena.

 

        Baby Girl eta Baby Boy

        ozeano jelatuari begira jarriak.

        Baby Girl eta Baby Boy

        zoruko ahanztura izoztuan iltzatuak.

                           Inor ez, inor ez, inor ez.

 

        Bat-batean goialdetik

        bi elur-motoren orroa.

        Badator negu luzeena,

        badator negu luzeena.

 

Hegan diren aeroplanoak eta

Ternua oraindik ere nire barruan.

>                    Ternua nire barruan.

 

© Martxel Mariskal