UHARTEAK III

        Martin Bidaur , 2017

Oskarbi,

jantzien zirrikituetatik

hezurretaraino sartzen zait hotza.

Jendea agertu da urrunean

itsaso gainean oinez. Harrigarria da

ilargi beteak gau itxia nola zulatzen duen.

Berriro agertu da Santa Klara, Atlantis, urpetik

gainazalerakoa egin berri balu bezala.

Lurretik banandu zeneko

garai ahantzietatik

bere lekutik mugitu ez denaren

ziurtasunez bete du paisaia.

Haizearen Orrazitik

uharterainoko pasabidean

zehar doa jendea,

itsaso gainean ibiltzen.

Uharteari,

itsaso gainean doan jendeari

bizkarra eman eta begiak

itxi ditut ostera. Nor naizen ere

ez dakit dagoeneko. Ozta-ozta dakit

non nagoen. Norbaiten zain egotera

etorri nintzen hona,

hamar urte atzera.

Orduan ez nekien

zain egotera nentorrenik.

Labirintotik ihes egin eta

itsasora erori nintzen. Berriro

zabaldu ditut begiak,

badaezpada ere.

Erre usaina dator 1813ko irailetik,

uharteko bidexketan jolasean

dabiltzan gazteen garrasiak entzuten dira.

Ez naiz itsaso gainean ibiltzeko gai,

hondarretan orkatiletaraino eta

uretan belaunetaraino sartuta

uharterantz noa ni ere.

© Martin Bidaur