SAN PEDRO BEZPERAREN ONDOKOAK 1 — I

        Arantxa Urretabizkaia , 1972

 

 

Duela urte asko

(hamar urte ez al dira urte asko)

San Pedro bezpera batean,

gauerdian,

denbora

gelditu egin zen.

Eta hutsune hartan,

zulo beltz

      busti

      hotz bat

gertatu zen.

Eta amets

lodi eta ahaztu hartatik iratzartzean

zulo hartan murgildurik,

arroxina upel batean erdi itorik,

gorputzaren milimetro bakoitza erne,

                                                  urduri,

irakinaren marmarra bakarrik

entzuten nuen

eta,

segundo bakoitzean behin,

neure hortzen hots

b e l d u r t i a,

denborarik gabeko itxarote haren

erloju

orratz gabea.

 

Duela urte asko,

hamaika ia,

San Pedro bezpera batean,

infernuko deabru guztiek,

bultzaka,

kolpeka,

geratutako denbora martxan jarri zuten.

Eta ene historia bitan zatitzen da

harrez gero

San Pedro egun haren

                        lehenagokoa

                        eta ondokoa.

Gau hartan dago haurtzaroaren

muga,

hesia,

zorionaren azken esperantza,

gau hartan hil zen ene

inozentzia,

San Pedro bezpera bateko

gau madarikatu hartan.

Duela urte guti,

edo ez hain guti,

lau ia,

San Pedro bezpera batean,

gaueko hamarrak bost gutitan

espero izateko esperantza

                                hil zeutaten.

 

Arlote,

alfer,

sadiko.

mozkor,

infernuko deabru guztien begiratu

nazkagarri

eta beroaren aurrean,

azpian,

kausa loriosik gabeko

Jeanne d'Arc alpretaduna,

kanoirik gabeko

Agustina Aragoiko,

lumarik gabeko

Simone de Beauvoir analfabetoa,

ezpatarik gabeko

aingeru mendekatzailea,

betiko katea lotu zeutaten bihotzean,

San Pedro bezpera batean,

duela hamar

edo lau urte.

 

Duela ia lau urte

San Pedro biharamunean,

uztailaren lehenengo egunean

(Jesu Kristoren odol guztiz preziatuaren eguna)

zin egin nuen

                inoiz

                inon

                inork

ez zuela ene denbora geratzeko boterea erdietsiko.

 

© Arantxa Urretabizkaia