ITSASO AURREAN

        Bingen Ametzaga , 1934

 

 

                      I

 

Sarritan, ameskor, leioan nazala,

begiztu daroat itsaso zabala,

 

ta orduan, uiñen murmuran, mintzoak

badantzuz ta badauz aditzen gogoak.

 

Maitasun-mintzoak batzutan nau yoten

ordun itsasoa bai eder erizten!

Eusko-lurra txiki dala ta andi-miña

asetzeko gugan Goiko'ak egiña.

 

Ikusten dot ordun begi-betegarri,

naiz urdin azala, naiz aparrez zuri;

 

bere murmur otzan yat atseden-lagun,

eta zuzpergarri bere arnas gaztun.

 

Baruan yat sortzen itsasora naia,

urrutira-bear, lagaturik kaia

ontzizka batean, ur gardenan zear,

noraezean y“n, ametsetan, bakar!...

 

Balea-arrantzalˆn ta Elkanoren atsak

bultzatuko dabez nire aizoialak;

eta pozak, nire zoriona abeska

noake itsasarte zurgarri-billaka...

 

 

                      II

 

Orro urrun batek eten dauz amesak,

pozak doaz iges, isil dira abesak.

Goibel-Ekaitza da. Begira itsasoa

asarre ebakitzen gorroto-mintzoa.

 

Begira Lur Ama ezereztu guraz

ondar, arri ta kai astindu ta yoaz;

begira, zoroa!, zeruratu nairik

bere uin arroak puztu ta anditurik.

 

Anker!, onda-miñak yota ba-dabilla

nun autsi, zer galdu ta nor ito billa;

ilgaiz uin goseak asetu eziñez;

gaisoen negarraz urak geitu naiez.

 

Bidutzi oi!, zeuri gorroto izateko

itoen amƒi nik biotz eskatuko;

ta alargun gazte ezin-etsiaren itzaz

zu ta zure izena gaiztetsiko dodaz.

 

 

                      III

 

Odeiak urratuz, eguzki izpitxuak

argituten ditu ur-mendoi bitsuak.

Andiagotzen da, zelako ikuskizun!

bere ederrak dakar gogora aritasun.

 

Arritasuna, gar, nai eta bildurra,

gorroto, maitasun, ezespen ta gura,

guztiok badauz oin asmatzen gogoak,

bai ta aditzen bere euraen mintzoak.

 

Mintzo onek egoki diranean batzen

Andia-ren kanta dabe ereskidetzen.

Eurak alkartuten, ai, baneki, Itsaso,

dagokizun kanta zeuri egiteko.

 

© Bingen Ametzaga