URRUNGAITZA

        Emeterio Arrese , 1904

Gauerdia da; ezeren hotsik ez dabil nagon tokian,

itsasoa ta lurra lo daude... logiro amesgarrian.

Amets, amets!... ez derizkiot orain esna nagonian

bezin eztiro ahal nezakenik egin begiak ixtian.

Izar, ilargi, haize ta beste leunkai onak batian

osatu dira maitagarrigo ezin litezken zorian.

Txori gaixo bat horla paketsu arki naizen bitartian

bere negarrak arindu nahiaz nere kupitasunian

amodiozko penak kantatzen ari zait aldamenian.

Gau isil eder zoragarria: hain girotsu zaudenian...

zer misterio gordetzen dira zure kolko pozgarrian?

Zer dira berriz gordetzen, Jauna, zer ezkutamen haundian...

egunez baino bertago dagon zeru garbi zabalian?

Lur hontan inoiz izan nezaken aldirik egokienian,

orain, bihotz ta begirakuna jasorik dauzkatanian,

oroitz ugari piztutzen dira izar txuri bakoitzian.

Izar politak, zuek zerate pozez bizi nitzanian

ikusitako argi berberak Euskal Herrien gainian;

zuek zerate handik urruti narabilen garaian

laguntzailerik hoben-hobenak nere bakartasunian...

                    * * *

O, zenbat oroitz ernetzen diran nere bihotz barrenian

inoren hots ta garrasi latzik entzuten ez dan gauian!

© Emeterio Arrese