REDAKZIOAN

        Felipe Juaristi , 1986

Gustatuko litzaidake lanordu guztiak zurekin

konpartitzea.

Elkarri zuzendutako edozein zeinuk estaliko lituzke

lanaren asperra eta pisua,

mututuko idatz-makinen zarata ritmikoa.

Parra egingo genuke, teletipoek beren martxa

monotonoan jarraitzen zuten bitartean,

biharamonean inon agertuko ez ziren

notiziak komentatuz eta tarte hori

«Aizu, irakurri hau» aprobetxatuko genuke

bestearen eskua ferekatzeko.

Elkarrenganako begiratuek adieraziko lukete airean

iragan gauaren magia eta nekea.

Eta despistatuko bazina aurpegian errotuladore

gorriaz marraztuko nizkizuke

izar ahaztuen mapa edo Lawrence de Arabia

galdu zen oasirako bidea.

«Zuk ere atzo zure ezpainen arrosaz margotu ninduzun»

esan eta alde egin

teletipoek kanpaia jotzen zutelako.

«Hara, beste estatu-kolpe bat Trapisondako erreinuan»

«Zenbat mosu sartzen diren masail batetan

eta zenbat aho gorputz biluzi batetan

jakiteko zen, gero kontu-koadernoan zenbatzeko»

erantzungo zenidan.

Eta atsedenaldian salto batetan jeitsiko

ginateke kafea hartzera,

bidenabar relajatzera

egunerotasunak arratsaldeko seiretan zorabiatzen

gaitu eta.

Bakoitzak azalean edo larruan besteak utzitako

markak errekorrituko genituzke.

«Hemen musukatu ninduzun eta ez da berriz

eguzkia sartuko»

«Lur konkistatua izendatzen dut orduan» eta

zurrupada batez kafea irentsi,

inongo nazio batetan ez dakit zenbatgarreneko

gerra piztu zelako.

Idatz-makinari eragin,

kea sortuz.

«Zure begiek bai gerra piztuko luketela eta

Ekialde Mendebalde arteko

oreka airean jarri» pentsatu.

Eta inkonsziente nazioarteko kronikan idatzita utzi.

Hurrengo goizean titularretan jakin zenezan

zutaz pentsatu nuela, eguna hil zen arte.

© Felipe Juaristi