LOTAN ZEGOEN LASAI

        Joakin Balentzia , 1988

Lotan zegoen lasai

besaulkian jarria, su suntsigarria

onuragarri agertzen zen bitartean.

Burua makurturik zela

adatsak estaltzen zituen

bere diti biluziak,

irudi zentsuratu eta iradokor batean.

Baina biluzik zegoen egiaz

arratsalde hartan?

Niretzat bai, anitzetan bezala,

jantziak bere larru eztia

tapatzen badu ere.

Ibiltarizko oinak ziren,

grazia berezirik gabe,

bide luzeak neurtzeko eginak.

Bere behatzen artean

hondar latzak eta hauts umilak

babesa aurkitu zutela susmatzen dut

zorionez inoiz idatziko ez diren

istorioak kondatzeko.

Bere iztartekoa haragizko eta itzalezko

marra bat zen,

denborale turbulentuak

itsaso familiar, xume eta otzanetan

igartzeko moldatua.

Suan zartaka zegoen egurra

neguaren testigua zen;

honek, kanpoan, kolpatzen zituen

etxeko kristalak.

Eskena osotzen zen

ez zegoen piano batekin;

bere notak geratu ziren

kasettean grabatuak, oroipen uherrak,

lore xehatuak bezala

lurrin forma hartzeko modukoak.

Lizunak ziren nire asmoak,

atseginez landuak;

haragizko eta itzalezko marra

zabaltzen zen

ni besarkatu eta poseditu arte,

oihu basati eta zorion batez

andrea ernatzen zen bitartean.

© Joakin Balentzia