PARIS-BEURET

        Jon Mirande , 1951

 

 

Parisko kale batean

etxe zikinen artean

bat dago zikinagoa,

iluntzen baidit gogoa

aren aipatzeak berak,

an bertan dut lan egiten

axotez beztuz paperak.

Seiak jo arte ezin erten

aspertzen naiz, lor betean,

büro zikintsu batean.

 

Nire lankide bikainak

ditut adixkide minak;

goizero agurtzen naute

ixilik, bai naute maite

nola deabruak Jainkoa.

Ari dira, bele antzo

—koa, koa, koa, koa—

bestengatik gaizki mintzo:

bizkor dituzte mingainak

nere lankide bikainak.

 

Goizian goizik jaiki-ta

lanera noa... erresta...

biotza jartzen zait makal

salan sartzean aldikal

entzuten ditudanean

atso txar guziak oro

besteen jorratzen lanean,

aotik izuriz iro;

ez dute uzten izketa

goizean goizik asi-ta.

 

Büroko emakumeak

lodiak, orobat meak,

danak dirade itsusi.

Nornai joan leike igesi

aiengandikan, al balu...

Nik aiekin egon bear

—orrek dit egiten dolu

orko ordu luzeak zear—

nik, eusko aitor-semeak!

Oi, debru emakumeak!!

 

Maiz zeruari so nago

naiz arek mindutzenago

nauan, konturatu-ala

or egon bear dudala.

Bainan, minak uxatzeko,

asten naiz idazten neurtitz,

euskal neurtitz eder asko,

—neuk dudan bezela gogo—:

seiak arte ortan nago.

 

Orrela, büro batean

atso iztunen artean,

pasatzen ditut orenak,

pasatzen ditut egunak,

iluntzen baidit gogoa

aien aipatzeak berak.

Gero-ta zoroagoa,

axotez beztuz paperak

Beuret-ko büro maitean

Parisko kale batean...

 

© Jon Mirande