OIANONE

        Jon Mirande , 1953

 

 

Gelan sarthu ginenean

gauerditan, ilhunean,

mundua egin zan mutu...

Zuten izarrek kantatu

biok etzan ginenean.

 

Oianone! Oianone!

Gau hunetan zaitut ene;

larru legun eta zuri,

bulhar samur, sabel guri,

nire neska Oianone.

 

Ezti bakhanez bethea

zure matxantto maitea

urtzen zan ene ahora,

zabalik lore antzora

eta gozokiz bethea.

 

Zure baratzeko borthan

arrotz batek jo du. Bertan

sarbidea emaiozu

zama bat baitakhar pisu,

ez dezazula utz borthan!

 

Gauko oihanetan lasterka

zure gainean zaldizka,

behor zalhu eta bizkor,

gau-bideetan gaindi, mozkor

ba naramazu lasterka.

 

Ezpain likhits, esku lizun,

atseginetan jakintsun

bulharretik belhaunera

haragi biok ikhara,

jauzten zaitut, neska lizun!

 

Hiltzen naizela dirudi:

batetan mila su-ziri

ene burmuinetan sarthu...

Botz-uhinak uzten gaitu

hilik garela irudi.

 

Egin du irri Ilhargiak;

hesten zaizkiola begiak

neskatilak erraiten dau

esker onean othoitz haur,

dantzularik ilhargiak:

 

«Gora izan hadi, Suge,

hi haizenik ene Rege,

hi haizenik ene Jainko

gau huntan eta bethiko,

urrhe-buztaneko Suge!

 

Hathorkit berriz laztanik;

janhari gozo badut nik

ene baratzean are

ezti gehiagorik Hire,

bil ezak berriz laztanik.»

 

Suge laztana nekhatu

zan, ordea... loak hartu...

ezti-loreetan etzanda

atseden hartzen ari da,

gaixoa baita nekhatu.

 

Ene maitea, moxu bat

has dezantzat bertze hainbat!

Sugea baitatza lotan,

indarren bihurtzekotan

oi!, emaiozu moxu bat...

 

© Jon Mirande