AMSTERDAMEKO ORHOITZAPEN BAT

        Jon Mirande , 1959

 

 

Atzerri hontan nola ez laite

ene gogoa enoa?

Nepenthes ordez beharrik badut

jaunen garagar arnoa:

jasan ahala hurrupaturik

Paristik hurrun banoa.

 

Lanhoak oro mozkor horailak

barreiaturik ni baithan

barneko soaz berriz dakusat

sekul' ahantzi ez zaitan

Amstel-ondoko hiri maitea

zeinen lillura derraitan.

 

Amsterdameko kaletan gaindi

berriz narama orhoitzak

etxe naroak ikhusten ditut

botz ixilaren egoitzak;

betha litzake arima batek,

han, bere aiho bakhoitzak.

 

Itsasontziek, lur guztiaren

egin ondoren inguru

zekarten portu Ipharrekorat

Sorthaldearen leinhuru

urbidetako ura, ordea,

berde zen, eta ekhuru.

 

Baldin parketan bazen atseden

lore goiztarren artean,

lantegi eta bankhuetarat

jende ariok joaitean

zuten antz zintzo 'ta zentzatua,

kalvindarrena zatean...

 

Kalvinismurik othe zen aldiz

nengienean paseiu

«karrika bero» hersietarik,

ostatu eta bar theiu

hetan maitharzun ez-ohituek

ba zutelarik entseiu...?

 

Utzirik gibel eme bero 'ta

gizon mozkorren multzoak,

Nindabilano parketan, hurran

haur goiz-loratu gozoak,

ene zentzuak oi! ez ziraden

kalvindar eta zintzoak...

 

Lore heietan, Bessie, gaur zutzaz

bertzerik orhoit duta nik?

Ez... zu bakharrik, irriño batez

ene altzoan etzanik,

blue-jean gorritan gorputxo bera

phereku-gose jadanik...

 

Guztia balitz ere gezur bat

garagar arnoz sortua,

zure orhoitzak daut populkatzen

gaur Pariseko mortua,

amets duela nire bihotzak

Amsterdameko portua.

 

Zuri eskerrak, Amsterdam (edo

jainko-edari onari)

esperantza bat bihotzondoan

athea joka zait ari:

erdiz jostaka, benetan erdiz,

bainan eztiki kantari!

 

Esperantza bat oraino denik

ur berdearen kolore

edo haur-eme baten soaren...

ukhan dezala ondore

nik baratzetan, behin, harzara

biltzeko zenbait goiz-lore...!

 

Ipharraldeko Amsterdam hori,

zor derauzkizut eskerrak

utzi dautazun amets-ondoko

esperantza so ederrak

dauzkidalakotz are zohartzen

gaur Pariseko bazterrak.

 

© Jon Mirande