DOMINGO KANBOARRAREN KANTUAK

        Domingo Kanboarra , 1842

Mila zortziehun 'ta berroita biarrena,

Bertsu berri paratzen hasi naizena:

Gezurrik erraiteak emaiten daut pena,

Bainan nik erranen dut gauza hala dena:

        Kanboko arraintzan

        Gertatu zaiena,

        Hura zen orena!

Xalanta hondaturik izan dutena.

Kanboarrak dituzte marinelak deitzen,

Untziaren galtzeak ez ditu lotsatzen;

Kuraie handirekin berriz dira lotzen,

Beren sare handitan arrain arrapatzen:

        Lantzu ederra zen,

        Izokina nun zen

        Beitzuten senditzen,

Lehen sare kolpean atxemana zen.

Atera nahi zuten izokin zaharra,

Ongi baliatu da hekien indarra;

Guziak kontent ziren, irri eta farra,

Ustez barnean zuten arrain bat ederra:

        Tira, jaunak, tira,

        Ez bide da txarra,

        Ez eta meharra...

Gero, izokintzat... Domingo Kanboarra.

Atera zutenean orok ikusteko,

Arrain zangoduna zer zen jakiteko;

Kontseilu egin zuten bizirik uzteko,

Berriz libra zezaten umen egiteko:

        Egiten ez baitik

        Heldu den urteko,

        Etzaiok faltako,

Merke edo kario dugu salduko.

Gizonak ez du behar sobera bantatu

Ez eta aintzinetik egin espantu:

Domingo Kanboarrari zer zaion gertatu

Uraren erdian da leporaino sarthu.

        Eskuak hedatu,

        Laguntza galdatu,

        Bertzek ateratu...

Bere malur guziak urean ditu.

© Domingo Kanboarra