UBEL

        Juan Mari Lekuona , 1955

 

 

               1

        Ilunabarrez

        sartaldea, urre.

        Mendipea, more...

        Zoramena!

Urrunago ta mendia zerukiago;

urrunago ta ubela kutunago...

        Hau dut dena:

margo-lan eder bat datorkit burura.

        Begiz begi daukat

        —irudimenean—

        ubel hil-hilean

        zapi bizi hura:

mendiak jantziak ilunabarreko apainez,

        ubelez.

 

               2

        Margolari,

        olerkari,

biok so gauzkatzu ikuskai berari.

        Bi bihotz begira,

        maitale, izadira.

Betegarria zait urrea,

hodei-azpiaren dirdir dotorea.

        Ai! bainan morea

—mendi-urdin, odol-gorri—

        maitea!

Ubelak du, noski,

hodeiaren haunditasun:

        urre gorria.

Berea du ere

mendiaren urdin ilun

        —leize-begia—.

        Ubela: hori da

        gure egia.

Sinest-argi, hodei gorriz;

gure bizi, urdin, berriz...

        Morea,

        egi gurea!

 

               3

        Ubela

Kristoren Nekaldia,

Jainko bihotz-haundi, zuzentasuna ;

        odol gorria.

Han ere —urdin ilun-ilun—

bihotz-makurkeria:

        ilundegia...

Ubela, lurrikara-ondoren,

Kalbarioko hezur munoa,

Andre Mariaren soinekoa:

        Kristo'ren hil-berria...

 

               4

        Margolari,

        olerkari,

biok so gauzkatzu ikuskai berari.

        Zapia, papera,

        luma ta pintzela:

bi-biok begira,

maitale izadira.

Margolariaren morea...

        Hala nahi nerea!

        ( «Norena hobea?»

        —Ai, zorioneko

        gizadi-legea!—

        «Norberak berea»! ).

Amur eman dit bihotzak:

        Ase du irrikia.

        Atsedena.

Ubela itzali da:

lo-zorro izadia.

        Ixilpena...

        Gabon!

 

© Juan Mari Lekuona