PORLANDI

        Juan Mari Lekuona , 1966

 

 

Errai gabeko lur gogor, antzu,

zementukiko zolera.

Harkaitza bezain tinko gerora;

aurretik, biguin

buztinaren arabera...

Porlandi sorra:

pozik dagiot nire aitorra,

ogi-bidean pobreentzako

bera baidugu lur emankorra.

 

Ez dut ikusten

gauean izarrik,

egunez belarrik.

Nire barrutia,

inguru hesia,

zementuzkoa dut bakarrik.

Zementuz eginak

etxea, atari;

zementuz galtzara,

zementuz sorterri.

Bizikera berri.

 

Zementu-herrian

ez dago habiarik,

ibai ustelean arrainik,

udazken pausoan usorik...

Baina utz dezadan

artzain bizitza ezti,

baserri birako

bakezko barruti.

Mindura berrian

kanta nahi dut beti.

Min dut egiazki.

Baina hobe dugu

gauza asko galtzea

eta ez pobreak

goseak hiltzea.

 

Min dut egiaz utzi beharra

baserria...

Artaldeari labana sartu.

 

Atzen pagoak orpotik moztu.

Etxeko tresnak erre edo saldu.

Arbaso zaharren sua itzaldu.

Ategaineko sarraila nagia

herdoiltzen utzi...

Iturria jan osinak,

huntzak horma zahar berdinak.

 

Gurdibideak urak ebaki...

Mindura hau zer den

pasa zaionak bakarrak daki!

 

Gero herrira,

habia berrira.

Nola onartu nago begira.

Maitasunezko uztea dut

baserriari agurra.

Bihotzetik onetsi nahi dut

zementuzko lurra.

Ez dut ukatzen galera dela;

badu, ordea, etekin.

Baserritik gutxi dira

bizimodua dutenak;

eta hemen bizi,

ahal den ondoen

bizi behar dugu denak.

Buka dadila egoitz tristea:

gizonak lan jakinik gabe;

umeak ezin jarri eskolaren jabe;

sendakuntzak nahi eta, —gogor da hau ere—,

huri handiz kanpo, non daude?

 

Bedeinkatzen dut

porlandiak duen galera.

Izadiaren aberastasun

hori galtzea hobe da;

eta gehienak iritsi bitez

giza-neurriz bizitzera.

Utziko ditut baserria eta

nentorke dena uztera,

utzi agian euskara;

baina irits bitez,

pobre guztiak

eguneroko ogia izatera.

 

Min dut gauza asko utzi beharra.

Baina hau dago bide bakarra

maitaleek etxe bat lortzeko,

gure umetxoak zaldun bihurtzeko,

danontzat zer-jana sortzeko.

Porlandi-hesiak duen zigorra:

txoriak kaioletan,

loreak ontzietan,

jan-gauzak potoetan.

 

Baina infernura zenbait edergailu

pobreen lepoa estutuko balu.

Zenbait bizikera nik ezin inola

onetsi,

gutxiren onean pobreek odola

behar baluteke utzi.

Deabruarentzat guztia!

Betor zementua.

Gauean ez dut izarrik,

egunez belarrik;

baina pobreak,

hain sail luzeak,

horrela bakarrik

giza-neurritan litezke bizi!

 

© Juan Mari Lekuona