TXINPARTA-ERESIA

        Joakin Arana, Loramendi , 1934

 

 

Noletan zenezaken, enborra, zuk kanta,

begi-bihotzarentzat zinez ulerkaitz da.

 

Noiztik, bada, legoke norbait kantarako,

minaren min izarrak ikuski baitago?

 

Eresirik bai al du txoriak behinola,

miru beltzaren ihes, odol dariola?

 

Jolasean al dabil erbia larrean,

ehiztariak pum!.. jo-ta, erdi-hilik uztean?

 

Dantzarako al dago nonbait erleñoa,

ur-txirripak helduta narraz badijoa?

 

On litzaio norbaiti kantari haritza,

tximistaren dardaraz lurrera balitza?

 

Ondo legoke, bada, gariaren parra,

lehiaritsu baletor haize hegotan garra?

 

Izpi-muinik ba al du gauan ilargiak,

narda-hegan badabiltz bitarte hodeiak?

 

Benetan bai zerala, enborra, ulerkaitza,

harkaitz bizian dan lez loreti zuhaitza...

 

Zinetan zabilz nere barren-nahasterako,

izotz-txuntxurra eran eguzkira malko.

 

Zergatik zu, ordea, ez berdin zinaken,

adimen muxar honek ez dit harrapatzen:

 

neregandik datorkit hortara egina,

eresiaren orde sortzen zait zotina.

 

Gogo-nahaste hortara ez neike ni jarri,

malkorik ez ohi da-ta eztaian ikusi.

 

A'iskidea bazaitut, jolas-kantak hartu

'ta abesti-kunkunera zeurekin naukazu.

 

Min-hiletak baztertuz, alaiari eman,

zure kantaz nik ere gaur kanta dezadan.

 

Jolasean bazakust, ez bezat hor entzun

jario-gordinaren zuzmurru bat ilun.

 

Betozkit aringarri mintzaira bigunak,

uxatzera betozkit hodei beltz, astunak...

 

Kanta, enborra, kanta... txinpartak jaurtiki,

zure mingain gorriztak kurriz erabili.

 

Kantaria nagotzu aspaldi zure on,

min gorriaren minez naiz lehertuki egon;

 

kantaria nagotzu kanta pozgarria,

bihotzean dezazun berpiztu argia.

 

Begira nere garrak zein gora dagiten:

zenbat malkotsuago hainbat ditu igotzen.

 

Nahigabeak dakarkit kantarako indarra,

nahigabea da nere ereskai-aparra.

 

© Joakin Arana, Loramendi