ALEXANDRIAKO AGUREA

        Luis Berrizbeitia , 1987

Konstantinos dut izena.

Gozokiak, arropa zarpailen azpiko gorputz beteak

begirada zohardiak eta Historia maite dut.

Gaztaroan okerreko bidetan amildu nintzen

asko sofritu dut.

Sidongo ontziak itsasoan bezain zauli

irristatu zaizkit niri urteak haragian, ia igerri gabe.

Ihes egiteko sasoia joan zen

orain, urteek bentzutua

arrauna itzultzeko gertu

hiri zaharkitu honetan nire oroitzapenekin bizi naiz

behialako maitale amoltsuen, behialako ohantze suharren

oroitzapenekin.

Ez dakit gauza askorik; agian, bakarrik, hitzak antolatzen

gure leinu jipoituaren hitzak

marmora edo arrengurak bezala,

hetaz balia poemak izkribatzen ditut

poema tipi, soil, doiak

alosien eta malenkoniaren opari xuhurrak

gogokoak zaizkidanean lagunen artean banatzen baititut

neronek neure eskuz josiriko kaierretan.

Goitikora, ez dut ezer espero, ez dut ezer zor

inori ez diot ezer eskatzen

munduaren itzulikak finera bakardade sinple honetara

ekarri duen agure honek

behar duen guztia jadanik bere baitan baitu

bere baitan dena, bai, eskumenean:

astia, papera ta luma

tristura zerbait orobat

eta geroari bere oihartzun bat uzteko gogoa.

© Luis Berrizbeitia