XORI BERRIKETARIA

        Jean Baptiste Elizanburu , 1871

Sor-lekhua utziz geroz ondikoz bada beharrez!

Jainko ona urrikalduz bethiko nere nigarrez.

Primaderan hasi orduen arbolak estaltzen lorez,

Xoritto bat heldu da bethi nere herritik hegalez.

Nere gana hain urrundik ethortzean unhatua

Arbolarik hurbilena du bere pausa-lekhua,

Ardaxka goren-gorenean hara non den lokhartua,

Lumapean zango bat eta hegalpean du burua.

Pausa hadi, lo egizak, xori maitea, bakean!

Atzarria, ni hire zain, hemen nauk hire aldean,

Ur xortarekin huna gero papurrak leiho gainean,

Bainan gero hango berriez orhoit hadi atzartzean.

Orhoit hadi, bai, xoria, berri maiteko berriez,

Nere aitaz nere ama, nigarretan nik utziez,

Mintza hakit ahaidez-eta, mintza lagun on hekiez,

Mintza, nihor ahantzi gabe, maite ninduten guziez.

Atzar hadi, atzar bada, berriketari abila,

Ene beldur izan gabe jauts hadi hurbil-hurbila,

Erran leihoan izan haizen erradak ixil-ixila.

Izan ere hunatekoan solas ordainetan bilha.

Xoria, lo hagolarik, ikharan nagok aldean,

Ez ahal da zorigaitza maite nautenen artean!

Hala balitz, othoi, xoria, berriz herrira heltzean,

Loretto bat nigar batekin pausa zak tonba gainean.

Xorittoa joan denean hostoan eror denboran

Berriz ethor ez dadien nago beldurrez ikharan.

Ihizlaria hartzen baduk ene xoria segian,

Utzak, othoi, gaixoa libro, berriak ekhar detzadan.

© Jean Baptiste Elizanburu