IPARRALDEAN UDA
Paulo Iztueta , 1979
Kostaldetik barne alderaino
xarmanki apainduriko baratzea.
Udako soinekoa jantziz gero,
dirudin esposa eguneko neska.
Ibar eta itsasbazterrak
tximiniarik gabe zeuden.
Norbaiten kontura
bizi diren
jaun hoteldunek
ahats gizena
atzematen diņate
hire biriketan.
Belardi naroetan
nasaiki jalgitzen
baita belarra,
kabalentzat ba zegoen
nahiko bazka.
Besteek
oparoki
xurgatzen diņate
esne gozoa
hire bularretatik.
Dantzan ba dakin,
pilotan ere bai...
Sasoina denean
ederki
erakusten dun
zein arinak diren
hire zangoak,
zein azkarrak
hire besoak.
Kantatzea ere maite dun.
Inon eritasunik ez bailitzan,
mezu erromatiko batez
alegera
iratzartzen ditun
turisten beharriak
goizeko bederatzitan.
Eta euskal ohiturak
garbi gordetzen direla
erakusteko,
karrozen gainean
agertzen haiz,
Hazparnen bezala
Garazin ere,
miss bat eginda
gaueko hamarretan
tronpeten alegrantzian.
Eta horrela urtero!
Parisek ba din
hire famaren berri;
haren besoetan
etzanik haiz bizi,
otxan-otxana,
nortasunik gabe,
lozorroan itoa.
Jauregi Handian
legez bortxatzen baita,
hi haunagu hango
putakume txit dohakabea.
Itsasoak ondartza
estaltzen duenean,
hodeiak bortuetatik
beheko ibarrera
jausten direnean,
hutsik zeuden etxe politak
eta musikarik gabe herrixkak.
Eta Zuberon,
errekak etsipenez
gain harturik,
gazte urkatuak
daramatza
tristerik.
© Paulo Iztueta