LARRAZKENEAN

        Paulo Iztueta , 1979

 

 

Desirkunde basatien

begiak errenditu

nahi nituzke,

leher egin arte

errenditu ere,

begiratuz larrazkenak

nola kimatzen dituen

zutzaitzik lerdenenak.

 

Ihardetsi baino galde

gehiago egiten duen

mihiaren isiltasuna

Artzamendin baino gorago

entzun nahi nuke,

agian Orin hozenkiago.

 

Etxeko landareak

zeinek zaintzen dituen

jakin nabi nuke

norbera at dabilanean,

zeinek zabalduko didan

atea, urteak erdoitua,

etxeratuko naizenean.

Edo, jadanik berandu da

eta usteldurik duket lilia.

 

Goiz xintari

galdegin nahi nioke

eguzkia

zenbat aldiz jeiki den

maitasunaren beroa

ezagutu gabe,

anaiok zer nahi dugun

enteratu gabe...

...eta arratsean,

oheratzeko orduan,

zenbat aldiz ezkutatu den

aurpegia ahalgez gorri

mendien sorbalda pean,

zenbat aldiz ito den

ilusioak pott eginda

Kantauri itsas gainean.

 

Zeinen ezpatak

pikatuko du

presondegietako

burdin hesia?

Zeinen zapiak

xurgatuko du

seme-alabak ebatsi dizkioten

amaren nigarra?

Nongo iturriak

beteko du

gazte ameslarien ontzia?

Nork konponduko du

heriotzaren kaltea?

 

Heriotzak ez du amarik,

oroitzapen bat besterik!

 

Esaidazute lagunak

non diren arrazoiak.

Esaidazute lagunak

lurreko nongo erresuman

gordetzen den

gizonen paradisoa

eta zeintzuek daukaten

hango giltza.

 

Urteak joan,

urteak etorri,

deus ezpada ageri,

larriminez sutan

kixkaliko da

esperantzaren

azken ezpala.

 

© Paulo Iztueta