ITZALAREN SAKONEAN

        Pello Otxoteko , 2001

 

 

Ez dut aurkitzen ene arrastoa estratetan zehar,

ez dut nabaritzen ene lorratza ontzi atzean,

ez dut igartzen ene gogoa bidean gora,

eta bidexidorrik ez da

bidegurutzez jositako andabide luzean,

bizitza deituriko ildo sakonean,

helbururik gabe,

dena zuzen.

 

Eta izarren argi-puntuak lotuz

ez ditut ene ahurraren ildoek

xerkatzen dituzten ibiltokiak aurkitzen,

baina badakit izan badirela

eta eskuragarriak dira,

kurba mirakulutsuen sekretua

ez baita inola ere sakratua.

 

Mapetako kuadrikuletan

ez ditut kausitzen

arbolen adarrak gurutzatzean

sortzen diren sare magikoen irteerak.

 

Ez da beharrezkoa

itzala ebakitzea

argia ikusteko.

ltzala, urradura txikiz

zarrastatu beharra dago,

izpien estratak dastatzeko.

 

Ate gehiago badago

eta mundu honetan daude.

 

Ez dut aurkitzen ene arrastoa estratetan barrena,

ez dut nabaritzen ene lorratza ontzi atzean,

ez dut igartzen ene gogoa bidean gora,

eta nodo hautsirik ez dago

atsekabez jositako sare iraunkorrean,

bizitzaren madarikazioz pairaturiko

nor-izate honen bataioa,

kondenaturik dugun

faltsukeriazko saioa.

 

Islen mundura

ginen sortu,

islen munduan

ginen etorri,

islen arnasaz

gara bizi,

islen begitan

gara izan.

 

Ezerezean deuseza gara,

ispiluen artean

 

ez baita ezer sortzen,

kirtenkeriaren biderkadura baizik.

 

Kardilaun nahi nuke izan

lorratzik ez uzteko,

biderik ez jarraitzeko,

argiari zeharrargitsu izan

eta itzalik ez sortu.

 

© Pello Otxoteko