PROUSTITUTA

        Pello Otxoteko , 2003

 

 

Neroni zelebratzen naiz

eta neure burua dut kantatzen,

eta zuri ere kantari ari natzaizu

neskatila liraina

neskatila xarmanta.

 

Jatorrietara nator atzera

genesi matrizialera

kreazioaren uterora

zerizanaren barne-muinera

zeure kaliza sakratura.

Horregatik,

zapata gorriko neskatila,

zapata gorriko neskatilaren bila

nabilen guztietan

neroni zelebratzen naiz,

eta neure burua dut kantatzen

edertasunaren poza goraipatuz.

 

Krisalidaren xarmak

etsipenean amilduriko arnasa

berratxikitzen dugunean soilik

gaitu txundituko.

Eta Eguzkiren sutargiak

hodeiertzean berantetsi baino lehen

lausoa digu kenduko

eulien zurrunbilo kiribilduan

kantu alegera toparaziz.

 

Neroni zelebratzen naiz

eta neure burua dut alaitzen,

eta geure burua dugu kantatzen

izpiritu garbiak goraipatzen ditugun orotan

 

Ez dakit zure izena,

agian,

Lucy edo Lulu,

baina neuretzat Roxeanne izan zinen.

 

«La petite morte» zer den

erakutsi zenidan,

inoiz baino sutsuago

niri bizia barneratuz eta igorriz.

 

Orain

hortxe zaude

beti bezain ttiki

kalean hotzak hiltzen.

Zeure buruari itaun eginez,

iragan denborari buruzko

erantzunen bila.

Arnasa galduaren ondarea

non gorde ote daitekeen galdezka

zeruari orroak jaurtikiz.

 

Arimaren gatazka

esperantzaren agoran

libratu beharra dago.

Baina askatasuna

esperantza oro galtzen denean

lortzen da,

eta zeure begirada lausotuan

esperantza printzak

dira nagusi.

 

Vestale korroitua,

lugorrian utzitako izpiritu garbia,

izaraz zauritutako argia,

zamaz zulatutako gorputz ahitua.

 

Ezgai ziren esploratzaileek

hiletsitako arkanoa,

zeure baitan gorderik duzu

urrezko ardi-larrua.

 

Oi, zelebratzen naiz

zutaz gogoratzen naizen bakoitzean!

Oi, zelebratzen naiz,

eta donetsi mirespenez

zu ezagutu zintudan eguna!

 

© Pello Otxoteko