Egile berarenak:
Egile berarenak (+)
KANTUZ!
(1929-1935)
OIALDUN ONTZIAN
(1929-1935)
BERTSOLARI ZAPUZTUA
(1929-1935)
EURIA TA URIA
Santi Onaindia , 1937
Atzo arratsaldez, lerkaiak zetuta,
ainbat jausi ziran gure uri maitean;
garrasika zarrak, ta umeak txilioz
erio-zain oar nitun illuntzean.
Gaur, eguna argituz
jori da euria,
eriotz-aldiko
amaitze larria.
Ixil ta iraun dator, nekatua legez,
erreriko uria estalpetu nairik;
egiz, orkatz-nagi euria beerantza,
erriaren lotsa pizkat babesturik.
Erreriko uria,
txoko lotsaritu,
euriak nai ausaz
eun bustiz beatu.
Dana ingurumari, il-urren bailitzan;
ta iges doa bizkor uriko jentea
gaitzak artua lez, bide-zelai zear,
ixillik ta txonbo, anpuluz betea.
Illinti goriak
itzaltzen euriak,
uri errearen
ondar kiskaliak.
Espaloian zear begira gizon bat,
giza-antzik ez, ta negarra dau jaki;
eztarrian itoz abotsaren oiua,
su ta euriaren triska ur-ur ikuski,
«madarikatua,
guda zitala —diño—;
madarikatua,
i, gizaki gaizto».
Mezuak eskinka dator euri mea,
zidar tantoetan goi-zear atalduz:
ez dirausku ezer, muturik da jausten...
Ez al leuke zerbait esango mintzatuz?
Uria dakusa
errea, mutiri,
gomutapenezko
azken min-intziri.
Kei, gar, erre-sunda —Danteren ikusgai!—
uria dakusa, oi!, txarpil egiña.
Zerbait dau esan nai, baiña, loki estu!,
miiña jareinazo dau arras eziña.
Mintza naiez dago
goitiko euria,
miñetan ikusiz
euskaldun uria.
Zabor, arri, zirpil, ondarrez kalea,
Aizetan eriotz dabil arramaka...
ta, umea besoan, zelako irudia!,
garrasi bizitan, nora oa, neska?
Euskal uriaren
miñaz oarturik,
negar zotin-eunez
estaltzen dau goitik.
Ni be, euri ta uri, minkide zaituet.
Zuen kale ertzetan gaur ez dakust, ez,
ume-jolasik, ez saleros-joranik;
dana dager laru, garrasiz, oiñazez.
Eta biotzetik
aut madarikatu
erriak ondatzen
ditukan guda uzu.
© Santi Onaindia