HERRIMINA
Xabier Montoia , 1988
Hau ez da New York
baina, halere, neoiena dugu
garbitzen gaituen ur bakarra,
janzten gaituen ama ubela.
Hemen Vitoria-Gasteizko hondar bigunezko plaietan,
eskeletoak dautza irribarretsu,
farolen mila eguzkien indarrak
bihotza
atzera emango dien esperantzaz,
eta hemendik ere, nola ez ba?
harro paseatzen da
azabatxezko pantera,
betidanik lelotu ohi gaituen berbera,
begi urrikalgarriez arrenka ari zaizuna:
Laztan, laztan nazazu...!
Ez, ez luzatu eskua, ez...!
algaraka agintzen dizu zuhurtzi ibiliak.
Baina alferrik.
Zer ez zenuke zuk emango
bere bizkar fosforargitsuaren ukipenak
eragiten dizun hotzikararen truke?
Louisiana estatuko espetxeetan,
aulki elektrikoan eseriko den azkena
nahi zenuke izan
eta borrero, apaiza eta argazkilarien aurrean
oihu egin ozenki:
Hartu, nire zainak zuentzat!!!
Bareak utzitako bidezidorrean barrena
abiatzen dira gau-aeroplanoak tropelka,
flipper-en malkoak erregai,
xaguzaharren bihotz nimiņoak xedetzat.
Baina ez dakite gizajook
aurrean zain daukatena.
Ez dute inoiz entzun
orratzen zitalkeriaz,
olagarroaren beso tatuatuen kemenaz,
magnolioen arriskuaz.
Ez dute inoiz entzun
belarriak
har berdez baitituzte beteak,
idiaren urdailtzar itzelak
—horma zuritik zintzilika—
dena gortzen baitu aieneka.
Wolframiozko botila ikusgarrien labirintuan
galdu dira itsu,
denboraren ertz zorrotzetan zaurituz.
Eta elizok lortu dute azkenik
beren ametsik ezkutuena:
Gurutzea izan
apoaren hilobi sakratuan.
Hau ez da New York
ez, baina halere gau batzuetan
taxi bat harrapatzea ez da lan erraza.
© Xabier Montoia