EZKILA

        Goietxe , 1875

Maite dut goizean xorien errepika

Arbolen artean airearen musika,

Uraren auhena, ttortoilaren kantua,

Bainan maiteago ezkilaren soinua.

Ezkilaren botza zoin den xarmagarria!

Herrian ezkila egiazko xoria,

Errepikaz beti, beti atzarria

Kobrezko ahoan burdinez du mihia.

Dorrearen puntan ezkila beilan dago,

Soldadu bat baino gau-egun erneago.

Sua nonbait, nonbait etsaia agertzen da,

Ezkila kuxean oihuz abiatzen da.

Ezkilaren botza ageri da denetan

Mendi gorenean, zelaian, haranetan,

Nigarrez iduri doluzko egunetan

Irriz eta kantuz egiten alegeretan.

Ezkilaren botza da herriko bizia

Ezkilarik gabe herriak zer grazia!

Gorputz bat litake arimaz gabetua,

Alargun triste bat, presuna bat mutua.

Oi! Zoin ungi duen ezkilak predikatzen

Denentzat badaki hitz on bat atzematen,

Probeari dio: Deus ere probe zen,

Ohetzat ez zuen lasto puxka bat baizen.

Hedoietan goiti arranoa badoa,

Iguzkiko argi garbian mainatzera

Bainan ezkilaren botza gorago gaten

Gure otoitzekin zerura da igaiten.

Bai hegaldatzen da zeru gorenetara,

Jausten ere berdin purgatoriotara,

Gure adixkiden, ahaiden peskatzera,

Uriaren pare lur idorren gainera.

Diot beraz berriz... Bait maite dut musika,

Harrixken erdian nigarrez ur xirripa,

Oihan isilean ttortoilaren kantua,

Bainan maiteago ezkilaren soinua.

© Goietxe