IBAIA

        Kirmen Uribe , 2001

Garai batean ibaia zen hemen

baldosak eta bankuak dauden tokian.

Dozena bat ibai baino gehiago daude hiriaren azpian,

zaharrenei kasu eginez gero.

Orain langile auzo bateko plaza besterik ez da.

Eta hiru makal dira ibaiak hor

azpian jarraitzen duen seinale bakar.

Denok dugu barruan uhola dakarren ibai estali bat.

Ez badira beldurrak, damuak dira.

Ez badira zalantzak, ezinak.

Mendebal haizeak astintzen ditu makalak.

Nekez egiten du oinez jendeak.

Laugarren pisuan emakume nagusi bat

leihotik arropak botatzen ari da:

alkandora beltza bota du eta gona koadroduna

eta zetazko zapi horia eta galtzerdiak

eta herritik iritsi zen neguko egun hartan

soinean zeramatzan txarolezko zapata zuribeltzak.

Hegabera izoztuak ematen zuten bere oinek elurretan.

Haurrak arropen atzetik joan dira arineketan.

Ezkontzako soinekoa atera du azkenik,

makal batean pausatu da baldar,

txori pisuegi bat balitz bezala.

Zarata handi bat entzun da. Izutu egin dira oinezkoak.

Haizeak errotik atera du makaletako bat.

Zuhaitzaren erroek emakume nagusi baten eskua dirudite,

beste esku batek noiz laztanduko zain.

© Kirmen Uribe