ZORIONA TA ITUNA

        Jaime Kerexeta , 1959

Memariako zidorretatik

Itun-andera igesi doa;

urrezko uztaiz ta iru azkonez

Zorion, aren arerioa.

Ortzian, diz-diz, goizeko izarra

eta adar biko illargi zaarra.

Alako baten, txistu min batek

iratzartu dau goizeko isilla.

azkon zorrotz bat arin-aringa

urten da, egaz, norbaiten billa.

Ituna'k ostu, bere otseintzat,

Zorionaren seme gazte bat!

Azkon-indarrez lurra jo bear

arte igarraren adar zimelak.

Barriz, bigarren txistua egaz;

berea askatu nai Zorionak.

«Ik bai larriak, Zorion-seme!

Ire ama dok Itun-garaille!»

Badoakio irugarrena

—dardai orreaz kontuz, Ituna!—:

azkenengoak, zori on andiz,

birrindu dautso aurpegi illuna.

Ama-semeak, pozez, laztanka!

Orain abestu Zorion-kanta!

© Jaime Kerexeta