TAMARIZA ETA PIKONDOA

        Mikel Lasa , 1961

 

 

          I

amodio galduak

 

Euriaren tristea

ari ta ari atergabeko amaian.

 

Katuak ganbaretan lo daude gau t'egun

denborari denbora emanez...

 

Paradisu galduetako oroipena da

nola palmondo handi baten pean

itzala genuela adiskide

nola tamariza ta pikondopean

ari ginen bekatu

haragizko bekatua

 

euriagatik triste ari

triste diren bezala tamarindoaren adarrak

itsas bazterrean

euriaren pean

triste ta ustel palmondoa

udazkenean

 

chalet ubelaren jardinean

Zarauzko plaiatik ez hain urruti.

 

Nola bion gorputzak gurutzaturik

(bagenekien ez genuela elkar maite)

bestearengan bilatzen genuen

gurean ez daukaguna:

mundu axolagabeak itsaso izugarriak plaiaren bakardadeak

ematen ez ziguna: maitasunaren arrastoa.

 

Arratsalde hura munduaren azken eguna zen

t'amore eman genion bizitzari.

Udaberrian kantatu nuen hasierako egunaz ez naiz oroitzen

 

Jainkoak gizona tankeratu zuen egunaz

bizirako arnasa isuri zionaz

ez naiz oroitzen

 

paradisuko azken egun honetan.

 

Katuak ganbaretan lo daude

tolesgabeko ametsetan

urteak eta denborak deusezten

edota denbora milaka ugaritzen.

 

«DANA»k ta «NADA»k zirkulua bukatzen dute.

 

 

 

            II

denboraren marka

 

Ene biziaren tristeziazko

sinoak

zeinak baitu urtearen zehar

 

biziaren hari guztia kolorazten

zeinak baitu ene aurpegiaren eskultura

beheraka zimurrez markatzen.

 

Itsasontzi antzinako kobrearen metal zaharrak

ez du ene itxura tristearen tristura

eta plaia hondar-hustuak udazkenean

ez du ene etsipenaren zapore garratza.

 

Tamariza eta pikondoak

nire haurtzaroko izarotik

denak erroz desustraituak izan dira denak!

Izagak soilik haizeari buru emanez

tristeziazko salmoak

murmuratzen dituzte

ipar haizearen eraginez eta berresaten:

 

«Oi gure denbora hunen desolamendua!».

 

© Mikel Lasa