LUR NINTZEN, LURTUZ NOA

        Mikel Arregi , 1975

 

 

lur nintzen, lurtuz noa

zugan bat egin arte;

zurekin behin betikoz

ezkontzen naizen arte.

 

hasieran bat ginen ta

denborarikan ez zen;

lainoak gure gainetik

bezala bizi ginen.

 

gerora utzi ninduzun

abiatzen neure gisa;

ez pentsa lehen pausoak

eman nituenik aisa.

 

zure sabel sakonaren

misterio ezkutua,

ezin egon guztiaren

betiko sekretua.

 

zure sabel sakonetik

bota ninduzunean,

negar egiten nuen

bizitzara sartzean.

 

mundura iritxita

neure gorputz makala

ikusiz, hartu nahi nuen

berriro zure itzala.

 

itzal guri, itzal goxo,

begirada biguna

ez naiz gogoratzen ongi

ezkutuan duzuna.

 

maite ninduzulako

hemen nago bakarrik

zerbait eman nahi zenidan

ta utzi nauzu hutsik.

 

nora ezean nabil eta

luzaidazu eskua

leize zulo beltz honetan

bainago sartua.

 

ohartu gabe hemen noa

nora ezeko bidean

itsasoaren oinetan

heriotzaren ertzean.

 

urik gabeko itsasoan

nabila igerian

ondoan sugeak ditut

ta ni nago erdian.

 

zuhaitz gabeko baso

plai ondargabea

zuen antzekoa dut

mundu hontan suertea.

 

zeruan ez da izarrik

aldegin du haizeak

negarrez erori dira

besoko landareak.

 

debalde etorri nintzen

eta debalde noa

dagoeneko prest dadukat

hilerriko zuloa.

 

orain gaztea naiz eta

lehen berriz mutiko

ihesi doan kea naiz

ezkutatuz betiko.

 

desertuko haize bero

hego haize epela

zure gainean joan nahi dut

ondar alea bezala.

 

zimenturik ez dut eta

teilak jartzen hasi

ustez altxatako etxea

lurrera zait jausi.

 

kirieleison luzea

kantu lehor zatarra

eguzkia badoa ta

egin beza langarra.

 

© Mikel Arregi