ZIÑESGEA

        Gabirel Manterola , 1921

Oyan itsaltsuan bidekatuta

nekearen-nekez gustiz aulduta

bideztia dabil,

ikaraz ta zurbil

artegabetua;

non dan be eztakian gizon gaxoa.

Gentzea galdurik dabil oyanean

batera, bestera, bilatu nayean,

barrengo gentzea

ta baretasuna,

baña, geroago

ta, bere biotza dauko samiñago.

Dei atzipekoyez etsai galgarriak

leusinduten deutsez entzumen zoliak,

eskintzen argia

ta zorun bidea,

baña, yarraituta

laster da geratzen ustegabetuta.

Eskar-eskumara zuzendu begiak,

nondik ikusiko argien izpiak,

eta iluntasuna

ustegetzen dauna,

eztakus besterik,

eztager iñondik itxaro argirik.

Eriotza deika dagola, onetan

ozantz itzaltsua entzun dau goyetan,

yaso dauz begiak,

ta argien izpiak

dis ortze danean

einda, zabaltzen dau poza oyanean.

Bideztiak baña lauso dauz begiak

Zelan ikusi ba, pozarren izpiak,

girñak itsuturik,

begiak mindurik,

iges dau argitik;

Urten nai ete dau oyan ilunetik?

Dis-dagi beti ziñeste argiak

nai nondik bialtzen izpi biziak,

ta gizon gaxoak

ziñestebakoak,

iges dau argitik;

Urten nai ete dau guzur-ilunpetik?

© Gabirel Manterola