EGUZKIAREN SARRERA
Ramon Artola , 1889
Eguzkiak makurka mendien atzean,
Gordetzen du argia ilunabartzean:
Urre disdirak gero itsasperatzean,
Eta goiak tinta fin politak hartzean,
Tristura bat sentitzen baita biotzean.
Egunari indarrak zaizkanean hiltzen,
Tristuraz dira gauza guziak umiltzen:
Loreak joaten dira makurka muiskiltzen,
Mitxeletak urrezko hegotxoak biltzen,
Eta txori txikien kantuak isiltzen.
Negarti ikusten da mugitzen ibaia,
Triste errekatxoa, tristeturik goia:
Mur-mur iturtxoloko ur kristal garbia,
Paltatzen zaiolako zeruko argia,
Eta ilun ta triste itsaso haundia.
Zabalde igaroak hainbeste nahaspila,
Galtzen du egunazko mur-mura ta buila,
Saguxarrak irteten dira jankai bila,
Aitzen da ermitako Aimari ezkila,
Eta itxura dena gelditzen da hila.
Hontan izar zeruan barrenen zeudenak,
Diz-diz azpian dira azaldutzen denak;
Eta sarri, guk haruntz begira gaudenak,
Nahirik gerenganatu indar galdu denak,
Lotan jartzen ditugu nekeakin penak.
© Ramon Artola
| anonimoak |
| mendeak |
| 15 |
| 16 |
| 17 |
| 18 |
| 19 |
| 20 |
| 21 |
| poemen aurkibide alfabetikoa |