JUSTIZIA ETA EGIA INORK EZ NAHI LURREAN
Jose de Vera, Ezkerra , 1858
Behin betan justizia eta egia
Agertu ziran baltsan, lagun argia,
Bai ungia,
Ihestu zitzaizkoten denetan haurrak,
Etsi haurrak,
Hortzak irrikan jarri nausi bihurrak.
Agertu ere ziran ungi biltzeko,
Zituzten itxurekin, ehun sistako
Eta ostiko.
Egia biluzirik oinetik buru,
Bere inguru
Justizia gordina ilun bepuru.
Ez zioten aterik inon ideki,
Nahiz zuten egiten otoitz beroki
Inor ez uki!
Nora jo ez zakiten, ez zuten surik,
Ez aterberik.
Ote zan gaizkiago amen umerik?
Gizon gaxo batzuen egiak kaustu
Noiz ere unatua baitzan gelditu,
Hark zuen hartu.
Dena ere zan gizon arras murritza
Ja ezin mintza,
Udetan ihintza bezain herio hitsa.
Justiziak ez kaustu inor hoberik,
Lurreko ezkin denak xekien jorik
Loak utzirik,
Juandu zan azkenean bere etxerat
Adiunderat (Tribunalerat),
Angotz egina zala adirazterat.
Egin zuen sartzea letrak eskuan
Bere izena larri paper buruan,
Tinta hautuan,
Juez jakinek zuten galdez unatu,
Itzulikatu,
Ondoan bere nausi ez nahikatu.
Letrek bezala hitzek erakustean
Nor zan sortu nahia hekin artean
Denek batean,
Sudurraren gainerat etsiz atea,
Gakoz betea,
Sarjentuaz egorri handik juatea.
Ez zuten inolare haren tokirik,
Zuhurtziak ere ez nahi hurbilatzerik,
Argi berririk,
Joan bear izatu zan beraz zerurat,
Behar tokirat!
Etsituz etortzea inoiz lurrerat.
© Jose de Vera, Ezkerra
| anonimoak |
| mendeak |
| 15 |
| 16 |
| 17 |
| 18 |
| 19 |
| 20 |
| 21 |
| poemen aurkibide alfabetikoa |