NORA OA?

        Eusebio Erkiaga , 1957

Nora oa, gazte urduri,

bagiak zabal ta bizi,

biotza geraka,

odola sastaka?

Nora oa, mendiz mendi,

uriz uri, gazte ori?

Ez al dik goizak eskeiñi

bizitza poz berezirik,

edota, ilunabarrak, isil,

maitetasun-garrik?

Arpegi zurbillen batek

sorgin-keiñua egin al dik?

Mozkor-usaiñez loreek

ire barnegiroa zoraturik?

Ez ote ire kolkoan erne

zalgi zital, belar erre?

Oa, ba, oa, ire bideen eske;

oa txairo, zal eta gazte;

galde itzak

neskatxen biotzak,

urrenik urrena

—txitean poz, pitean edena—;

gaztezaroko odolkadak

mamiñean atximurkadak.

Baiñan ez adi

ik uste baiño leen

niregana itzuli

negar-malkoak legortzen;

antola adi bakarrik,

baztertxoren baten.

© Eusebio Erkiaga