LAGUN BATEN BEREXKUNTZA

        Martin Guilbeau , 1859

 

 

Doluminez goazi orai kantatzera,

Gure nahigabeen hemen emaitera,

Lagun baten galtzeak

Lagun baten galtzeak

Gaitu tristarazi,

Sekulako bihotza zaurturikan utzi.

 

Adio, gure lagun ainitz maitatua!

Ez hintzen sor herriko biziz dohatua,

Urania iganez

Urania iganez

Bahoa desterrurat

Etorkizunarentzat aisia biltzerat.

 

Bihotza altxagarri maiz nahi gabetan

Penak dituk izanen desterru heietan,

Bainan gogoz hemendik

Bainan gogoz hemendik

Haigu segituren

Hire amodioaz gaituk oroituren.

 

Oroit hadi noiz-behin hire herritarrez,

Hire haurtasuneko amore samurrez,

Orok hiretzat ditek

Orok hiretzat ditek

Galdetzen grazia

Aiten herri maitean uzteko bizia.

 

Adio, jaio-herri benedikatua!

Nihoiz munduan ezin aski maitatua,

Adio, adixkide

Adio, adixkide

Ene amoreak,

Haurtasuneko lagun, herriko loreak.

 

Adio, uhaitz, bazter parerik gabeak,

Eskal herriko mendi, oihartzun maiteak,

Adio, Laphurdiko

Adio, Laphurdiko

Lansaia ederrak!

Zuen edertasunaz munduan bakarrak.

 

Biziko lagun leial osasun maitea,

Nahigabe guzien kontsolatzailea,

Lagun zak, othoi, lagun

Lagun zak, othoi, lagun

Ene ama ona,

Nigarretan urtua nigatik dagona.

 

Azken pertsu hunetan, lagun maiteak,

Zuentzat beitez izan ene hasperenak!

Zuen orhoitzapenak

Zuen orhoitzapenak

Ene bihotzean,

Iraunen du, iraunen, etorkizunean.

 

© Martin Guilbeau