KONTZEZIRENTZAT

        Indalezio Bizkarrondo, Bilintx , XIX. mendea

 

 

Kantatutzera indar haundiko

desio batek narama,

Kontzezi, zuri nahi dizut eman

merezia dezun fama;

gure probintzi Gipuzkoakoan

igualik gabeko dama,

bedeinkatua izan dedila

zu egin zinduen ama.

 

Zedorrek uste ez zenuela

egon nitzaizun begira,

lehenbizikoan oinetara ta

hurrena berriz gerrira;

oinak dituzu txiki politak,

gustagarriak txit dira,

gerrian berriz eman litzazke

kana bat zintak bi jira.

 

Handik hurrena ipini nizun

erreparua petxura,

orduantxen bai eman nizula

aingeru baten itxura;

Jaungoikoak berak deitu izan balit

igo nedila zerura,

zure ondotik hara joan beharrak

emango zidan tristura.

 

Ondoren jarri nitzan denboran

begiratuaz lepora,

bihotzak salto egiten zidan

irten nahian kanpora;

irten ta zuzen, badakit zierto,

joango zan zure kolkora,

nik jakitera nahi zenuela

utziko nion gustora.

 

Atentzioa begietara

paratu nizun segidan,

ez dakit zierto begiak edo

eguzki berri bi ziran;

ondo ikusi ez nizkizun ta

nola esango det zer diran,

begiratutzen nizun guzian

bista kendutzen zenidan.

 

Ile beltz eder dizdizaria

oparo dezu buruan,

konparatzeko balio duen

sedarik ez da munduan;

trentzak eginik zenekan dana

erregin baten moduan,

diamantezko koro eder bat

falta zitzaizun orduan.

 

Ointxo politak, gerria mehea,

grazia mila petxuan,

lepo biribil dirudiena

egin berria tornuan;

pare gabeko begi argiak,

ile ederra buruan,

zu baino aingeru politagorik

ez da izango zeruan.

 

Beti ariko naiz Jaunari eskaka

ondo izan zaitezela,

ez zazula uste nere bizian

zutzaz ahaztuko naizela;

eskumuinak maiz bidal nazkizu

orain artean bezela,

hainbeste egin behar didazu,

penaz hilko naiz bestela.

 

© Indalezio Bizkarrondo, Bilintx