EGAN

        Orixe , 1950

Bildur ikararik ez-baiña, larrua

bilduxe bezala kolkope xulora

sartu naiz ontzira. Lurreti jalkiaz

—zeru-gaiña goibel— asi gera gora.

Dabid'ez naiz oroi: «Jaunaren egalen

itzalean nago, poza daridala».

Ontan, arnas zabal, barrendik irtena,

kolko ximur au bein lasatzen didala.

«Uso banintza»rik ez iñork agotan.

Ixil, begi-kuku, burua makurrik,

arkume salgai antz or-emenka daude

zenbait jaun andere, goi-miñak arturik.

Aur bat: arat-onat, lurrean bailegon,

jostetan; arekin dut ene jarduna.

Or beste bat: ama lo-naiz utzia du.

Nini polit onek ba dizu laguna.

Osasun galdurik ez dute; barnean

ez kezkarik ere gaitz egiñarekin.

Aieri begira nagola, ba noa,

noizpenka lurrera begiak saietsik.

Odeia gaindituz ozkarbian gera.

Eguzkik ez emen lurrean dun garra.

Oiñetan daukagun odei axal onek

zer iduri digu? —Belar sail igarra.

Ezker dut gazte bat, ustez aski mardul,

ago-xabalka da, eziñik egurats.

Bero zakarrean alaxe txoria.

Aurrek eta nik, zer lasai dugun arnas!

Ameriketan bai oian zabal, itsu.

Zertako da Larraun? An, muskillez murkil,

egun bat bidean lurrik uki gabe

millaka tximuen saldoketa dabil.

Ibai, mendi gotor, itsaso t'aintzira

ikusi ta gero, jeixten asi gera.

Aize-magalean ontzia zanbulu...

ta ni... kolko-lasai aurrekin lurrera.

© Orixe