A
B
C
D
E
F
G
H
I
J
K
L
M
N
O
P
R
S
T
U
V
Z
anonimoak
 

Egile berarenak:

 

Egile berarenak (+)

 

NERETZAT OTE AIZ?
      (1916)

BILDURRA
      (1916)

LIZARDI GUREAN
      (1933)

BETI LAGUN
      (1933)

ARREBA SABELKIDE DENUXI'RI
      (1934)

IDORRERIA
      (1948)

AMATE BATEN ITZALEAN
      (1950)

PAMPETAN IZAR
      (1950)

EGAN
      (1950)

  literaturaren zubitegia  

 

ARTOAREN NEKEA

        Orixe , 1934

 

 

Arto-lanaren nekea

entzuten asi zaitea:

babekin baten ori izan oi da

gure bazkari-legea.

Orrek iltzen du Euskalerriko

nekazarien gosea.

 

Taloa talo-burnira,

babak eltzera noiz dira?

Jaten asi-ta... egosi bage.

Urte guziko ba-lira!...

Ukullukoak egon bearko

maiz aski pentsu-erdira.

 

Erositako aletik

bein ere ez irabazirik

bei-aratxeek egin-dirua

zatitu bear erditik,

erostetxean, alare, ez balu

gelditu bear osorik.

 

Laiez iraultzen da lurra;

ereiten artoa purra;

bele, zozo ta iskiñakoek

an dute moko lapurra.

Ezagu dute mugan dagoen

mozorroaren gezurra.

 

An-emenka soil da arloa,

jaio bagerik artoa.

Babarrun gorriz utsak ornitzen

amonak ba du gogoa.

Lupekoentzat, aletan beintzat,

ez da janari goxoa.

 

Ostotan ba du eskea,

naiz iguin duten alea;

beste belarki denak utzita

ontara dator barea.

Gizonarentzat eltzaritako

ba dizu nunbait atsea.

 

Art“k ba dakar indarra,

alboan bizkor belarra.

Muri ta lapaitz-orde balekar

axaleko sapelarra,

zurtena mardul, erroa barne,

edatu leza aztaparra.

 

Eskua artotik ur-urra;

araxegotik aitzurra:

gerria zenbat makurrago dan,

emankorrago da lurra.

Langilleari eskatzen dio

lurrak otoitz eta agurra.

 

Jorra bat eta jorra bi,

lurra garbitu baledi;

artoak lurra estal duneko,

belarrak bil dio geri;

artan ogea egingo dute

moxorro, satagin, erbi.

 

Bere garaiz ba dakarra

buruz-batean bizarra.

Ale bakoitzak izpi bat gora,

denen artean kalparra;

urre gorrizko motots ezea,

landaren goizeko parra.

 

Gau artan ego-aizea,

baztarren jaun ta jabea,

aiton zƒrraren txima biurtuz

atzoko bizar gaztea;

burua esne daiten baño lˆn,

zimurtzen dio alea.

 

Amona babarrunetan

zokoka asi da goizetan;

zoko guziak ezagun ditu

erabilliz lau aldetan.

Eltze beteren itxaropenik

ez du biltzen artartetan.

 

Aizeak barka duana,

izotzak duke erasana.

Ale ta lasto, onduak ditu

denbora bailitz igana:

ainbeste etsairen mendean dago

nekazariaren jana.

 

Urte on dalarik ere,

aurrera dira ainbat jale;

etxe-ondoan oilloa mokoz,

etxetik urruti bele;

ezkur-aurretik ezkur gorria

jaten asi da basurde.

 

¶zturik iñork ez dauka...

errotariaren laka.

Urde gizenak ark azi ditu

urte guziz oartzaka;

kurruska andigoz ei-baztarrean

gureak mˆago kaka.

 

Aitonak amets guzia,

gertu lˆn-eiotaldia.

Labean igar, sutean jalki

—iztarpean su-burnia...—

Ainbat arretaz eiara-arriak

emanen talo guria.

 

Etxean balitz eztirik

edota sardiña zƒrrik,

aundienetik txikienera

listua dario ortzetik.

Taloa lagun, nork egin, aiek

bezain otordu goxorik?

 

Txigurtzen danean zitzi,

zartai-barrenak igurtzi;

koipe naiz ezti, beatza atzetik

xurgatu bage ezin utzi.

Nekazariak-beste langillek

ƒmen au ez du merezi.

 

Ale zalarik, xulora;

talo egiñik, agora;

bitarte ontan zenbat alditan

biotza jaso du gora...

Istori dena jalkia dizut

aurrenez azkenekora.

 

© Orixe    

mendeak
Basquepoetry ataria Susa literatura argitaletxearen egitasmoa da, euskal poesia zabaldu eta ezagutarazteko