URTARRILEKO EGUERDI BATEAN

        Xabier Lete , 2008

Urtarrileko eguerdi batean igo nintzen

gailurrean datzan hilerri isilera,

galdutakoei erreoparia eskaini nahi izan nien

baina hain nengoen eskuhuts

hain umezurtz, hain herabe

ez bainuen adorerik izan argizari bat pizteko ere...

atsekabearen ordu besteratuak ziren

kulpa eta oinazea intzirioka direnetakoa

gertakizunari zentzuzko hitz bat eman nahi diogunean,

baina ezin, hain ezinesana izaki heriotza...

orduan ibarrean eliz kanpaiek jo zuten ordua

eta begira jarri nintzen poetaren lurraldeari,

zer naiz ni, oihukatu nuen barneruntz,

haren hitz eder errukitsuetan antzaldatua

gizatasunean bermatua izan dena baizik,

ez gaude bakarrik, eresiek, poemek laguntzen gaituzte

eta bizitzaren muinean oinazea antzeman zutenek,

haiekin nengoke, haiengan naiz

joan zirenekiko azken enkontrua arte...

eta negar egin nahi izan nuen

hautsi, hustu landa babesgarri haietara,

ederresten nuen arbasoen aberrian ahuspeztu,

aitortu, amore eman, apaldu, senidetu,

norbaitek irakatsia zidalako

gizagotzen gaituzten amodioen hiztegia.

© Xabier Lete