URKATUA

        Kepa Akixo , 1992

Geldirik, zuzen,

lepotik lotuta

soka puntan

beti zuzen

ez ahal da haizerik.

Orri itxura

dute eskuek.

Sakela hutsik.

Euria balitz

ez zen bustiko,

abar bat baitu

txapel gisa.

Esan dituen egiek

dizkiote ezpainak

beltzitu eta mingaina

gelditu zaio tartean

azkenengo hitzaz.

Ez nuen uste

txori gaixtorik bazela,

hemen ari dira

kantuz eta irriz,

luma urdinak.

Sustraitan dago

soka lotuta.

Sustrai horiek

eman diote

bizi eta heriotz.

Hemen nere semeak,

ez badira

nere loretan

bizitzen ahal

hilko dira nere besoetan.

Gizon guzientzat

nahi dut

bakoitzak ukan dezan

urkatzeko arbola.

© Kepa Akixo