«AGUR» ESATEA

        Kepa Fernandez de Larrinoa , 1984

 

 

Ttikitandik entzun nion,

mojen ikastetxetik gurasoen etxera

bazkaltzen nindoala,

«agur» esaten zidala

zazpi urtetako beste mutiko ikaskide bati.

 

Hemengo enparantzan zen hura,

lehenengo udaletxe zaharraren ondotxoan,

ia sarrera gisa dauden eskaileretan bertan.

Hantxe.

 

Orain egunak joanik

garai hark nolakoa

izan behar zuen

nire burutik igaro da

jakin-minez:

 

        baserri, mahats eta sagar,

        edozein igande epeltsuren arratsalde goxoan

        jendea belarditan etzanda, olgetan...

        elkarrizketan,

        udaberriko usain freskoa,

        maiteminduen hitz eztiak, berritsuenak

 

Bizkaitarron huri gainean,

Bizkaiko erreginaren ateetan,

karlisten Zumalakarregiren zauriaz,

nire auzoko kalearen izen horiak

—erdieroria—

etsipenez eta minez oroitzen du

zuhazti eta belar.

Gogoan dut

gehien atsegin zitzaidan

udazkeneko orrien kolore gorria.

 

Begoñaren historian

behin

entzun nion nik

ni bezalako umetxo bati,

bere etxera bazkaltzen zihoala,

«agur» esaten zidala.

Orduantxe.

 

Orain ere,

lerrootan

sasoi urrun huraxe

gogoan birbizitzen dudan bitartean,

aurretxoan

eguneroko argi izpiak

eta

gaueroko hilargi hotz zuria

neureganatzen uzten dizkidaten

basatiki erroturiko zimenduzko loretxeek

          gogorrak, mutaezinak, usaigabekoak, lehorrak,

          gizakiok erahiltzen gaituztenak,

          izadiak eskaintzen digun paradisu urtsua

          desafianteki izkutatzen digutenak

hauexek

—diodan—

ezin dute

nahiaren zorionez

gogoramenaren freskura berdatua

niregandik aldenerazi.

 

Orain hogei urte,

ormigoi harmatuzko erraldoirik

sortu aurretik

nire adineko mutiko bati

«agur» esatea entzun nion nik

jadanik ez dagoen belarrez sorturiko eserlekutik

jaikitzen zelarik.

 

Hau jazo zen

ume koxkorra besterik

ez nintzelarik,

etxera abaitu ala,

eta agurrak

nora eraman behar ninduen

ez nekien garaian

 

© Kepa Fernandez de Larrinoa