NERE IZATEAREN ORDU ILUNENAK MAITE DITUT ORAIN

        Xabier Lete , 1992

Nere izatearen ordu ilunenak maite ditut orain

haiek zirelako kontzientziaren ingude garratza,

itzaltzear delarik zentzu iratzarrien lorezko baratza,

ezin baitut hazia gatzak estali zuen lur antzuan erein.

Zuhaitz heldua naiz hilobiari itzal isil dagiona,

menturazko ametsa gazte batek noizpait abesti egina:

atsedena balitz ausaz iraunkorra eta lotan grina

bere soseguan argitsu litzateke lurrezko gizona.

Itzuliko dira esaltazio baten elikagai zaharrak

uda ederrarekin kantak asmatutako irudi galkorrak:

gorputzak, irriak, mahastien urrea, pozaren abarrak.

Ez du idatziko liburu zaharrean mutu eta gorrak

zorabio batetan nahasten direlarik begi hain nabarrak:

azken arnasarekin ordainduko ditugu aintzinako zorrak.

© Xabier Lete