ARREBA SABELKIDE DENUXI'RI

        Orixe , 1934

Hurrun aiz, hurrun dun gure Martin; emen

aitaren ondoan nauzute, ta an goien

amarekin hura.

Jainkoak barreia

gindunan bere esku legun begidunez:

halere esku huntan geuden zorionez,

ezin aldeginki. Bai esku zabala,

sabel berokia, begi maitakorra.

Begi-nini gaitin; elkarrago geuden

sabelean baino. Nere buru barnˆn

zaute zuek ere bihotz-arimetan:

hiurok bat gaitun oroipen bizitan;

batago Jainkoan. Hunek gu sor, bizi,

Hunek emai onez Bera sumarazi.

Sabel bateti ilki, sabel batera jo

(Jainko onen altzora): emen argi, bero;

emen zegon zori lurrean gaudeño.

Gauzkion zantzuan, aterrik bage erne,

gauden adi beti, dugun beti maite

anai harek antzo. Dakusagun elkar

Jaunari begira, bihotza su ta gar.

Ez geuden hurruti, hortik ainbat bide

emendik zerura, Jaunaren altzora.

Sar adi barneon, ago Jainkoari;

emen ikusiko naun; behon anaiari.

Gu bien gorputzak ama lurrak irets

ditzanean, ord–n, Jaun hunen altzoan

arimok bil bitez betiko beroan.

© Orixe