ANAIAREN HERIOTZA

        Jabier Pikabea , 2002

Hil zaigu anaia.

Lo dago, geldirik;

ez dauka zirkinik.

Hala behar eta,

ixildu da errotaren hotsa.

Trabatu da errota,

errotaren bihotza.

Eta akabo xehe-negartiak;

akabo neke-min luzetsiak;

ez dauka giharrik,

eta alferrik

ale gehiagorik!

Eta bat-batean,

isiltasunak ditu bildu

bertako xehe-kirriak;

isiltasunak bildu,

errotaren intziriak;

lazturik, larriki,

inguru guztiak.

Hilik zaigu anaia;

baina ez heriotz.

Hilik zaigu, hilotz;

baina ez amaia.

Errota zaharrak

badu segidarik;

ez dauka heriotzak

gainditurik.

Bizirik da aleka-aleka

xehatutako lana.

Bizirik, arika-arika

on eginaren emana:

on egitean baitatza,

norberaren garaipena,

heriotzaren suntsipena.

Bizirik da anaia.

Bizirik liaren hatsa;

ez da heriotz

liaren bihotz;

ez da amaia.

© Jabier Pikabea